Ulubione projekty

Twoja lista jest pusta

Dodano projekt

Usunięto projekt

Sposoby na wnętrze

Celem prac wykończeniowych we wnętrzach budynku jest zapewnienie przyszłym użytkownikom odpowiedniej estetyki komfortu i korzystnego mikroklimatu pomieszczeń. Wykończenie powierzchni wewnętrznych ścian i sufitów sprowadza się z reguły do naniesienia tynków lub szpachli wykonania robót malarskich naklejenia tapet albo wykonania okładzin powierzchniowych.

TYNKI TRADYCYJNE

Tradycyjne tynki wewnętrzne (zwykłe grubowarstwowe) wykonywane są z nakładanych na ściany oraz sufity warstw zaprawy wapiennej cementowej lub cementowo-wapiennej. Najmniej trwałe (najtańsze) są tynki z zaprawy cementowo-wapiennej najdroższe zaś tynki cementowe i dlatego stosuje się je jedynie w pomieszczeniach narażonych na działanie wilgoci. Do robót tynkarskich można przystąpić dopiero po zakończeniu wszystkich robót stanu surowego robót instalacyjnych podtynkowych osadzeniu wszystkich ościeżnic okiennych i drzwiowych oraz zamurowaniu wszelkich przebić i bruzd. Trwałość tynków ich dobre wykonanie są w dużej mierze uzależnione od należytego przygotowania podłoża. Dobrą przyczepność tynku do podłoża uzyskuje się dzięki:

przenikaniu składników zaprawy w podłoże - dlatego im bardziej chropowata powierzchnia podłoża tym przyczepność jest lepsza
powstawaniu związków chemicznych między materiałami tynku (spoiwem) a podłożem
mechanicznemu zazębianiu się tynku o nierówności i pory podłoża.

Poza zapewnieniem odpowiedniej przyczepności należy dbać o to aby podłoże nie było zbyt suche zbyt nagrzane zmarznięte zabrudzone lub zatłuszczone. Tynki zaleca się wykonywać w temperaturze powyżej 5°C (wykluczając możliwość spadku temperatury poniżej 0°C w czasie doby).

Tynki można kłaść dopiero po zakończeniu osiadania i skurczu ścian po upływie 4-6 miesięcy od ich wzniesienia co przy dzisiejszym szybkim tempie robót i krótkich cyklach inwestycyjnych nie jest łatwe do spełnienia.

Marka zaprawy użyta do wykonania tynku powinna być dostosowana do rodzaju wytrzymałości i charakteru użytkowego podłoża oraz odpowiadać wymaganiom właściwej normy przedmiotowej (można stosować również gotowe tynki tradycyjne np. ZAPRAWĘ TYNKARSKĄ ATLAS). W przypadku tynków zwykłych wielowarstwowych (dwu- trójwarstwowych) obowiązuje zasada że marka zaprawy użytej na kolejną warstwę powinna być niższa od marki zaprawy użytej na warstwę poprzednią. Zasada ta nie dotyczy tylko gładzi tynków cementowych wypalanych (wodoszczelnych).

Wykonanie tynku obejmuje kolejne czynności technologiczne:

przygotowanie zaprawy
przygotowanie podłoża
wyznaczenie powierzchni tynkiem
narzucenie i wyrównanie kolejnych warstw
wykończenie warstwy licowej
wykończenie ościeży uskoków i gzymsów.

Tynki wewnętrzne wykonujemy zgodnie z dokumentacją techniczną zwłaszcza jeśli proponuje się zastosowanie nowych materiałów (istotny jest rodzaj i odmiany tynku rodzaj i marka zaprawy każdej z warstw tynku oraz kolor warstwy licowej). Po zakończeniu tynkowania należy dokonać odbioru polegającego na sprawdzeniu prawidłowości wykonania powierzchni i krawędzi.

TYNKI NOWOCZESNE

Nowoczesne tynki wykonuje się z produkowanych fabrycznie mas tynkarskich które mogą mieć postać:

suchych mieszanek na spoiwach mineralnych z dodatkami modyfikującymi które na budowie zarabia się określoną ilością wody

gęstych past na spoiwach mineralno-organicznych które na budowie rozcieńcza się wodą

mas na spoiwach z wodnych dyspersji polimerów albo roztworów żywic gotowych do zastosowania.

Tynki z nich wykonane noszą nazwę wypraw cienkopowłokowych gdyż ich grubość waha się najczęściej 3-6 mm (np. rodzina tynków szlachetnych ATLAS CERMIT). Stosuje się je głównie do wykańczania ścian i sufitów w budynkach wznoszonych z elementów wielkowymiarowych lub z betonu monolitycznego wykonanego w deskowaniach ślizgowych. Niektóre tynki nowoczesne można nakładać na istniejące powłoki malarskie oraz tynki - dotyczy to cienkowarstwowych tynków dekoracyjnych oraz ściennych powłok natryskowych zbrojonych włóknami celulozowymi bawełnianymi jedwabnymi i siatką z włókna szklanego. Producenci nowoczesnych tynków powinni szczegółowo określić wymagania technologiczne warunków odbioru technicznego tych tynków a wykonawcy powinni się do nich ściśle stosować. Niektórzy producenci materiałów do wznoszenia ścian np. betonów komórkowych proponują własne masy tynkarskie do tynkowania ścian.

TYNKI I GŁADZIE GIPSOWE

Coraz częściej tynki wewnętrzne wykonywane są z mieszanek gipsowych które umożliwiają uzyskiwanie bardzo gładkich powierzchni ścian i sufitów przy kosztach porównywalnych do tynków tradycyjnych (np. GIPS TYNKARSKI GTM z DOLINY NIDY). Zaznaczmy jednak że od tynkowanych powierzchni wymaga się dużej równości bo tynki gipsowe z powodu niedużej grubości nie pokryją większych nierówności ściany. Natomiast mieszanki gipsowe znakomicie się sprawdzają jako wierzchnie warstwy (gładzie np. gładź szpachlowa GIPSAR) powierzchni wcześniej pokrytych tynkiem podkładowym jako pokrycie ścian betonowych wykonanych w technologii monolitycznej lub prefabrykowanej oraz podczas tynkowania ścian precyzyjnie wymurowanych z bloczków gazobetonowych. Stosowanie tynków i gładzi gipsowych posiada liczne zalety m.in. polepsza mikroklimat wnętrza gdyż gips jest materiałem budowlanym który ”oddycha„ (tzn. wchłania nadmiar wilgoci z pomieszczenia i oddaje go gdy wilgotność powietrza w pomieszczeniu zmniejsza się). Tynki gipsowe ułatwiają i przyspieszają również wykonanie prac tynkarskich gdyż można je zmechanizować.

SUCHY TYNK

Zamiast stosowania tynków tradycyjnych wykonywanych ”na mokro„ coraz częściej ściany wykańcza się okładzinami np. tzw. suchym tynkiem. Najszybszym sposobem uzyskania równej i gładkiej powierzchni ścian jest przyklejenie do muru płyt gipsowo-kartonowych na gładzi z gipsu szpachlowego lub na specjalny klej gipsowy. Rozwiązanie to można stosować wówczas gdy płaszczyzna wykańczająca powierzchnię może do niej bezpośrednio przylegać. Jeżeli jednak niezbędne jest odsunięcie płaszczyzny wykańczającej od powierzchni muru aby np. wyrównać krzywizny muru zakryć biegnące po nim instalacje lub dodatkowo wygłuszyć lub ocieplić ściany wówczas płyty gipsowo-kartonowe mocuje się specjalnymi wkrętami do uprzednio przytwierdzonego do ściany rusztu z listew drewnianych lub ocynkowanych kształtowników z blachy stalowej. W pomieszczeniach w których okresowo podwyższona jest wilgotność powietrza (łazienki kuchnie pralnie) trzeba liczyć się z naprzemiennym wchłanianiem i oddawaniem wilgoci przez ściany i sufity przez co należy stosować wodoodporne płyty gipsowo-kartonowe zaimpregnowane preparatami silikonowymi (karton w kolorze zielonym).

Po zamocowaniu płyt gipsowo-kartonowych przystępuje się do szpachlowania połączeń płyt oraz miejsc w których zagłębione są łby wkrętów lub gwoździ. Równocześnie szpachluje się wszelkie uszkodzenia płyt i drobne ”skaleczenia„ kartonu wynikłe z nieuważnego transportu względnie montażu. Do wykańczania powierzchni płyt używa się gipsu szpachlowego albo gotowej szpachlówki. Technologia szpachlowania połączeń płyt jest uzależniona od rodzaju ich krawędzi. Najczęściej stosowane w Polsce płyty o lekko spłaszczonych krawędziach wzdłużnych tworzą w miejscu styku niewielką nieckę w którą należy wkleić taśmę samoprzylepną lub perforowaną taśmę z włókna szklanego a następnie zaszpachlować całą nieckę gipsem. Wklejone taśmy stanowią zbrojenie złącza i zabezpieczają je przed pękaniem. Stosując płyty o krawędziach zaokrąglonych ich styki wykańcza się łatwiej i szybciej gdyż można nie używać taśmy spoinowej z uwagi na szpachlowanie miejsc połączeń specjalną masą gipsową na tyle mocną że spoinie nie grożą żadne pęknięcia.

Odpowiedniego wykończenia wymagają również naroża zewnętrzne i wewnętrzne. Wszystkie miejsca szpachlowane wymagają po stwardnieniu gipsu oszlifowania chyba że wykonawca ma taką wprawę w szpachlowaniu że od razu uzyskuje bardzo gładka powierzchnię spoiny.

FARBY

Ściany już otynkowane niezależnie od rodzaju tynku wymagają jeszcze końcowego wykończenia poprzez malowanie lub tapetowanie. Najbardziej rozpowszechnionym sposobem wykończenia ścian wewnętrznych i sufitów jest malowanie czyli pokrycie ich powierzchni farbami. Do niedawna do dekoracyjnego malowania wnętrz używano farb wapiennych klejowych kazeinowych bądź kredowych. Wykonane z nich powłoki choć stosunkowo tanie były niskiej jakości - szybko ulegały zabrudzeniu wykazywały tendencję do łuszczenia się pękania i odpadania od powierzchni. W ostatnich latach rynek farb przeżywa prawdziwy rozkwit dzięki czemu mamy do dyspozycji wyroby które są wydajne trwałe łatwo rozprowadzają się po powierzchni dobrze kryją (zmniejsza się ilość nakładanych warstw) a w przypadkach zabrudzenia umożliwiają umycie wodą z dodatkiem niewielkiej ilości detergentu.

Do wymalowań wewnętrznych można stosować farby rozpuszczalnikowe lub wodne. Te ostatnie są wygodniejsze w użyciu i mniej szkodliwe dla zdrowia i to właśnie one cieszą się zdecydowanie większą popularnością. Powszechnie stosowane są farby emulsyjne i dyspersyjne (akrylowe i winylowe - np. ATLAS ARKOL) które dobrze kryją i dają ładny efekt dekoracyjny. Farby akrylowe są nieco droższe od emulsyjnych winylowych gdyż są od nich trwalsze. Farby emulsyjne stosuje się do różnych podłoży od mineralnych (tynki wapienne cementowe betonowe mury ceglane płyty gipsowo-kartonowe) przez drewniane i drewnopochodne aż po stare powłoki z tapet farb emulsyjnych i dyspersyjnych. Do farb dyspersyjnych należą farby lateksowe i krzemianowe (silikatowe - np. ATLAS ARKOL S) które mimo niewątpliwych zalet są mało popularne (wysoka cena).

Farby rozpuszczalnikowe mają lepsze właściwości ale stosuje się je rzadziej od wodnych gdyż są dużo droższe a przede wszystkim mniej wygodne w umyciu ze względu na rozpuszczalnik organiczny. Mimo że lamperie są już rzadko spotykane w mieszkaniach to dość często można je zobaczyć w szkołach przedszkolach szpitalach budynkach administracji państwowej i na klatkach schodowych. Do ich malowania stosuje się rozpuszczalnikowe emalie ogólnego stosowania (olejne ftalowe) albo wodorozcieńczone akrylowe. Otrzymuje się w ten sposób powłoki gładkie ale nieprzepuszczające gazów.

Większość materiałów malarskich produkuje się w postaci gotowej do stosowania należy jedynie wymieszać zawartość opakowania. Ważnym procesem od którego zależy trwałość powłoki i estetyka pomalowanej powierzchni jest przygotowanie podłoża dlatego zawsze należy oczyścić podłoże (z kurzu plam starych powłok rdzy) zaszpachlować uszkodzenia (pęknięcia odpryski dziury) a całą powierzchnię zeszlifować i gruntować. Farby można nakładać szczotką malarską wałkiem gąbką pędzlem bądź automatycznie (natrysk pneumatyczny i hydrodynamiczny). Pamiętajmy że jakość wykończenia ścian i sufitu wraz z wykonaną posadzką są pierwszego elementem oceny estetyki wnętrza.

PŁYTKI I BOAZERIE

Aby estetycznie a przede wszystkim trwale wykończyć ściany w pomieszczeniach narażonych na działanie wilgoci (pomieszczenia sanitarne kuchnie pralnie sauna) warto ich powierzchnie pokryć płytkami ceramicznymi. Dawniej mocowane one były do podłoża za pomocą zaprawy cementowej dzisiaj stosowane są gotowe odpowiednie rodzaje klejów np. z rodziny zapraw klejących ATLAS. Z podobną wygodą przeprowadza się spoinowanie płytek używając gotowych mas do spoinowania a nie jak kiedyś odpowiednio zabarwionej zaprawy z białego cementu. Podstawowymi zaletami okładzin ściennych z płytek ceramicznych są: wodoodporność estetyka wysoka trwałość oraz łatwość w utrzymaniu czystości wadą - dużo wyższy koszt od malowania czy tapetowania co spowodowane jest koniecznością zastosowania drogich materiałów i wysoko wykwalifikowanych rzemieślników.

Choć moda na nie już przemija w przedpokojach mieszkań oraz na korytarzach budynków użyteczności publicznej wykończenie powierzchni ścian czasem stanowi boazeria. W mieszkaniach jest ona wykonywana z wyprofilowanych listew drewnianych łączonych na wpust i pióro (własne lub obce) mocowanych za pomocą gwoździ lub wkrętów do rusztu drewnianego przymocowanego do powierzchni ściany. Po zamontowaniu boazeria wymaga polakierowania tak aby nadać powierzchni ładny wygląd a drewno zabezpieczyć przed starzeniem i brudem. Boazeria może być montowana na dowolnym ale suchym podłożu. W celu odpowiedniej wentylacji należy również zapewnić przestrzeń powietrzną między podłożem a boazerią i nawiercić otwory wentylacyjne.

Wiele zalet - różnorodność barw i faktur łatwość mocowania odporność mechaniczną i szczelność powierzchni - wykazują okładziny z tworzyw sztucznych produkowane głównie z PVC. Panele i listwy z tego materiału wykorzystywane jako wewnętrzne okładziny ścian i sufitów są obecnie modne. Mocuje się je do drewnianego rusztu za pomocą zszywek metalowych lub gwoździ (w pomieszczeniach wilgotnych zszywki oksydowane a listwy rusztu zabezpieczone przed korozją biologiczną). Montaż zawsze rozpoczyna się od listew uzupełniających - startowej i narożnikowej. Okładziny z PVC stosuje się w budynkach użyteczności publicznej a w budynkach mieszkalnych tylko w takich pomieszczeniach jak korytarze przedpokoje sanitariaty przedsionki i szatnie. Nie wolno ich stosować w pomieszczeniach przeznaczonych na stały pobyt ludzi (sypialnie klasy szkolne pokoje w przedszkolach i żłobkach sale szpitalne i sanatoryjne) ani w sklepach z żywnością i obiektach gastronomicznych.

TAPETY

Powierzchnię ścian i sufitów można wykończyć również tapetami. Kiedyś były one chętniej stosowane - dziś wyparły je pokryte gładzią pomalowane ściany. Niemniej można je napotkać w hotelach domach wczasowych i biurach. Większość tapet posiada budowę warstwową. Spodnia nośna warstwa jest najczęściej papierowa. Na niej znajdują się kolejne powłoki nadające odpowiedni kolor i fakturę i dające odporność związaną z eksploatacją pomieszczeń.

Najtańszym rodzajem tapet są tapety papierowe drukowane w różne wzory. Posiadają małą odporność na wilgoć nie można ich zmywać a po zabrudzeniu tapety należy zerwać i przykleić nowe. Często stosowane są tapety papierowe z wytłaczanymi wzorami imitujące fakturę tynkowanych ścian przeznaczone do malowania po przyklejeniu na ścianie. Można je malować wielokrotnie dzięki czemu trwałość wynosi wiele lat. Dużo trwalsze i dużo droższe są tapety winylowe. Można je myć więc okres użytkowania jest dłuższy od papierowych. Atrakcyjna oferta wzorów faktur i kolorów sprawia że są często stosowane na wykończenie ścian. Do pokrywania ścian z płyt gipsowo-kartonowych stosowane są zazwyczaj tapety na tkaninie z włókna szklanego. Nadają one ścianie nie tylko odpowiednią fakturę ale również dzięki dużej wytrzymałości mechanicznej wzmacniają powierzchnię zabezpieczając przed pęknięciami na skutek np. zmian wilgotności temperatury lub niewielkich ruchów budynku (osiadania). Tapety te są dość drogie i do tego wymagają po przyklejeniu dodatkowego pomalowania co sprawia że są stosowane głównie w wysokiej klasy biurowcach i apartamentach.

Przed tapetowaniem jak zawsze przygotowujemy podłoże aby było mocne suche równe i oczyszczone z kurzu i tłustych plam oraz gruntujemy je klejem do tapet rozcieńczonym w wodzie wg instrukcji aby zapewnić lepszą przyczepność tapet do podłoża. Po pocięciu tapet na odcinki (bryty) równe wysokości tapetowanej powierzchni i z odpowiednim dopasowaniem wzorów i posmarowaniu ”lewych„ stron klejem (np. klejem ATLAS ALPAN) pozostawiamy je na 5-20 min. aż nasiąkną klejem. Przyklejanie rozpoczyna się zawsze od okna aby światło padało na krawędź nałożonego brzegu tapety (połączenie jest wówczas mniej widoczne). W celu likwidacji pęcherzy dokładnego rozprowadzenia kleju i równomiernego przylegania tapety do ściany trzeba ją najpierw wygładzić szczotką a następnie wałkować wąskim gumowym wałkiem (zawsze od dołu na zewnątrz). Nadmiar tapety odcinamy przy listwie podłogowej najlepiej wzdłuż stalowego liniału.

Tapetując pokój dzienny dziecięcy sypialnię lub przedpokój pamiętajmy o doborze właściwej kolorystyki i wzornictwa do pomieszczeń. Do pokojów małych lub słabo oświetlonych należy stosować kolory jasne gdyż wnętrze wydaje się wówczas bardziej przestronne. Kolory ciemne sprawiają że wnętrze jest bardziej intymne przytulne i wyciszone a pochłaniając więcej światła wywołują wrażenie przybliżania się ścian. Kolory żywe najbardziej nadają się do pomieszczeń o charakterze nieformalnym i do pokojów dziecięcych. Z kolei tapety o pastelowej kolorystyce działają odprężająco i uspokajająco.

mgr inż. Andrzej Błaszczuk GRUPA ATLAS