Ulubione projekty

Twoja lista jest pusta

Dodano projekt

Usunięto projekt

Rozprowadzenie instalacji elektrycznej

Sieć przewodów w pomieszczeniach można rozprowadzić na kilka sposobów: pod tynkiem w tynku lub po wierzchu ściany. Niektóre bloczki do budowy ścian mają specjalnie przygotowane kanały do poprowadzenia kabli. Każdy z tych sposobów rozprowadzenia prądu ma swoje wady i zalety.

Instalację podtynkową wykonuje się jednożyłowymi przewodami umieszczonymi w rurkach osłonowych sztywnych lub elastycznych. Często wymaga to wykucia bruzd w murze co podnosi koszty wykonania. W tak rozprowadzonej instalacji łatwo wymienić uszkodzony przewód lub rozbudować ją jeśli przekrój rurek umożliwia wciągnięcie dodatkowych kabli. Instalację w rurkach osłonowych stosuje się w budynkach o konstrukcji szkieletowej oraz w ściankach z płyt gipsowo-kartonowych. W tym przypadku rurki przeciąga się przez otwory wykonane w konstrukcji szkieletowej i zasłania płytami gipsowo-kartonowymi lub boazerią.

Instalacja podtynkowa bez rurek osłonowych jest bardzo tania i łatwa do wykonania gdyż wielożyłowe przewody płaskie mocuje się do surowej ściany opaskami. Po otynkowaniu przewody znikają pod warstwą zaprawy. Jednak w razie uszkodzenia konieczne będzie odkucie tynku do najbliższej puszki rozgałęźnej co powoduje że system ten nie nadaje się do ścian pokrywanych tynkiem cienkowarstwowym.

W instalacji natynkowej przewody mogą być mocowane uchwytami lub umieszczone w listwach instalacyjnych. Pierwsze rozwiązanie stosuje się raczej w pomieszczeniach o podrzędnym znaczeniu (piwnice strychy) w których nie zależy nam na ich ukryciu natomiast schowanie kabli w listwach - zwłaszcza ozdobnych przypodłogowych - stosowane jest często w mieszkaniach i biurach.

Taki system prowadzenia przewodów zapewnia bardzo łatwy dostęp do nich w przypadku awarii czy rozbudowy a także daje możliwość instalowania gniazdek w dowolnym miejscu nawet w wykończonych pomieszczeniach.

Niezależnie od sposobu prowadzenia przewodów układamy je zawsze wzdłuż linii prostych równoległych lub prostopadłych do podłogi a zmiany kierunku mogą odbywać się tylko pod kątem prostym. Przekrój przewodów zależy od przewidywanego ich obciążenia a w przypadku bardzo długich linii zasilających - również od ich długości. W większości obwodów instalacji domowej stosuje się przewody o przekroju 1 5 mm2 lub 2 5 mm2. Tylko odbiorniki o dużej mocy (ogrzewanie elektryczne przepływowe podgrzewacze wody) mogą wymagać ułożenia grubszych przewodów.

Zgodnie z wymaganiami technicznymi nowe i remontowane instalacje muszą być prowadzone trzema przewodami w obwodach jednofazowych i pięcioma - w trójfazowych. Wymóg ten dotyczy również oświetlenia i gniazd bez bolca ochronnego (uziemienia) i w tych przypadkach trzeci przewód tzw. ochronny pozostaje nie podłączony.

Najlepiej jeśli przewody instalacji elektrycznej będą miedziane. Miedź jest lepszym przewodnikiem od aluminium i pozwala na układanie cieńszych kabli oraz podłączenie większej liczby odbiorników prądu.

Kolor izolacji przewodów określa funkcję jaką pełnią one w instalacji. Kolor jasnoniebieski zarezerwowany jest dla przewodów neutralnych N (zerowych) żółto-zielony dla przewodów ochronnych PE (uziemienia). Jeśli z jakichś powodów przewody te mają inną barwę to ich końce w pobliżu zacisków złączy należy owinąć taśmą izolacyjną w odpowiednim kolorze.

Łączenie przewodów na rozgałęzieniach obwodów powinno odbywać się w puszkach izolacyjnych za pomocą zacisków śrubowych bądź złączek samozaciskowych a nie - jak to się często praktykuje - przez skręcenie końcówek. Puszki powinny być widoczne. Jeśli tak nie jest to przynajmniej miejsca ich zamontowania powinny być zaznaczone aby możliwy był dostęp do instalacji w celu jej kontroli lub naprawy. Warto również zaznaczyć na projekcie domu rzeczywisty przebieg przewodów albo sfotografować ściany przed pokryciem ich tynkiem.

Tekst pochodzi z poradnika "Jak budować"

Adres

Kontakt

Znajdź nas