Izolacja termiczna wszystkich przegród zewnętrznych ma kluczowy wpływ na uzyskanie właściwego komfortu termicznego pomieszczeń. Jak ocieplić ściany, aby w przyszłości cieszyć się ciepłym domem generującym niskie rachunki za ogrzewanie?

Metoda lekka mokra

To najbardziej popularna metoda ocieplania ścian zewnętrznych. Warstwę izolacyjną z wełny mineralnej lub styropianu przykleja się bezpośrednio do ściany, a następnie pokrywa się ją tynkiem cienkowarstwowym. Nazywana jest lekką, ponieważ całość waży zaledwie 10-30 kg/m², mokrą zaś, gdyż do zapraw klejowych i tynku używana jest woda.

Układanie tą metodą rozpoczyna się od tzw. listwy startowej (kształtownik z blachy ocynkowanej) wyznaczającej dolny poziom ocieplenia. Stosowane są także drewniane listwy służące do oparcia płyt izolacyjnych, ale usuwa się je po ułożeniu ocieplenia. Poczynając od listwy startowej, za pomocą zaprawy klejowej przymocowuje się do ściany płyty styropianowe lub maty z wełny mineralnej. Na warstwę izolacji nakłada się siatkę zbrojącą (najczęściej używa się siatki z włókna szklanego, rzadziej z innych materiałów), która chroni płytę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Na całość nakłada się dowolny tynk cienkowarstwowy o grubości do 5 mm.

Dzięki metodzie lekkiej mokrej uzyskuje się ściany o stosunkowo niewielkiej grubości, przy czym zachowujące odpowiednie parametry termoizolacyjne. Eliminuje się także mostki termiczne dzięki rozdzieleniu funkcji warstw na nośną i izolacyjną. Popularność takiej izolacji sprawia, że większość ekip budowlanych znakomicie radzi sobie z jej odpowiednim wykonaniem.

Podstawową wadą tej metody jest jej wrażliwość na niewłaściwe wykonanie (niedokładne ułożenie izolacji, za małe nakładki siatki zbrojącej, nieodpowiednie tynkowanie itp.), co skutkuje np. odstawaniem i odpadaniem tynku od warstwy izolacyjnej już po kilku latach. Również wszelkie naprawy są bardzo kłopotliwe i drogie.

Metodę lekką mokrą można stosować tylko przy odpowiednich warunkach atmosferycznych – umiarkowane zachmurzenie (silne nasłonecznienie uniemożliwia prowadzenie prac), brak opadów deszczu, umiarkowane powiewy wiatru oraz temperatura w zakresie 5-25°C.

Metoda ciężka mokra

Jest to sposób ocieplania bardzo zbliżony do metody lekkiej mokrej. Różnica polega na stosowaniu ciężkich tynków cementowo-wapiennych o grubości 1,5-2,5 cm oraz stalowej siatki wzmacniającej. W przypadku budownictwa jednorodzinnego wykorzystywane jest jedynie przy konstrukcjach szkieletowych.

Metoda lekka sucha

Jest to sposób ocieplania znacznie mniej popularny niż metoda lekka mokra. Polega na ociepleniu bez użycia zapraw, klejów czy innych materiałów zawierających wodę, a jedynie poprzez mechaniczne mocowanie do rusztowania konstrukcyjnego. Na tak ułożonym ociepleniu można zastosować niemal dowolną okładzinę elewacyjną – najczęściej siding, panele lub deski.

Jest to metoda godna polecenia wszystkim, którzy chcą ocieplenie ułożyć samodzielnie, lub tym, którzy nie zdążyli ocieplić ścian przed nadejściem zimy, a nie chcą wstrzymywać robót.

Metoda lekka sucha wymaga, podobnie jak lekka mokra, kilku warstw. Najpierw należy przygotować drewniany ruszt konstrukcyjny, na którym będzie ułożony materiał izolacyjny. Na izolacji termicznej trzeba ułożyć także izolację przeciwiatrową (zwykle z folii polietylenowej o wysokiej paroprzepuszczalności) mocowaną z reguły za pomocą taśmy samoprzylepnej. Następnie wykonuje się ruszt dystansowy w taki sposób, aby możliwy był przepływ powietrza pomiędzy izolacją a okładziną elewacyjną. Ostatnią warstwą jest okładzina elewacyjna układana najczęściej z sidingu z PVC lub drewnianych desek elewacyjnych.

Podstawową zaletą tej metody jest prostota wykonania i możliwość jej układania niezależnie od warunków pogodowych oraz łatwość naprawy uszkodzonych elementów. Do wad trzeba zaliczyć większą pracochłonność i potrzebę częstej konserwacji w przypadku zastosowania desek elewacyjnych.

Izolowanie od wewnątrz

Oszczędzanie poprzez układanie izolacji od wewnątrz, przynajmniej przy użyciu tradycyjnych materiałów izolacyjnych, jest w praktyce nieopłacalne. Taki sposób izolowania odcina ścianę od ciepła pomieszczeniach, co powoduje, że przegrody są jeszcze bardziej wychłodzone i zbiera się na nich wilgoć prowadząca do pojawienia się pleśni. Jednak zaczynają pojawiać się na rynku produkty, które nie powodują takiego efektu – płyty klimatyczne.

Płyty klimatyczne produkowane są z silikatów wapiennych na bazie mineralnej, w których kryształki silikatu tworzą mikroporowaty szkielet rozkładający pojawiającą się pod warstwą ocieplenia wilgoć na całej powierzchni materiału, skąd jest bardzo szybko odparowywana. Materiał ten nie traci przy tym właściwości izolacyjnych, jest naturalnie antygrzybiczny, niepalny i bezemisyjny. Podobną charakterystykę ma także specjalny klej służący do montażu płyt.

Może Cię zainteresować: